هیچ

متاسفانه یا خوشبختانه انسان هستم! و مشمول ویژگی های فطریِ اراده و اختیار! وقتی می بینم عملا نه اختیاری دارم و نه اراده ای، به هم می ریزم! حتی سر یک مسئله ی کوچک... اول می پذیرم، شرایط را درک می کنم(!) اما بعدش که می بینم نه... شرایط چیز دیگری است... فقط دیگران هستند که شرایط دارند و فقط تر(!) منم که باید شرایط را درک کنم، آن وقت کم می آورم! اما به این نتیجه رسیده ام که سکوت کنم. حرف زدنم هیچ وقت شرایط را عوض نکرد! فقط من شدم مقصر! من شدم خودخواه! دیگر حرفی نمی زنم. اینجوری نه خودخواهم و نه بحثی پیش می آید! فکر نکنم برای کسی هم فرق کند! مگر الان فرق می کند که من ... ولش کن...

 

 

 

+ امشب عالی بود... بعد از مدت ها.